Art Deco at Recto. Yeh It rhymes!

 

After I wrote the catastrophic blog that represents my low-time English. I’m here again to put you inside in another hurricane that will change your reading habit.  So today I’m borrowing your understanding to my English words that you may see.

Super Brief Definition about Art Deco

Art deco or deco is an eclectic artistic and design style that began in Paris in the 1920’sand flourished internationally throughout the 1930s and into the World War II era. Art deco represented elegance, glamour, functionality and modernity. Art deco’s linear symmetry was a distinct departure from the flowing asymmetrical organic curves of its predecessor style art nouveau; it embraced influences from many different styles of the early twentieth century, including neoclassical, constructivism, cubism, modernism and futurism and drew inspiration from ancient Egyptian and Aztec forms.

Architectural examples survive in many different locations worldwide, in countries as diverse as China (Shanghai), the UK, Latvia, Spain, Cuba, Mexico, Indonesia, the Philippines, Argentina, Poland, Austria, Germany, Russia, Portugal, Romania, Australia, Canada, New Zealand, India, Brazil, Colombia and the United States. In New York, the Empire State Building, the Chrysler Building and Rockefeller Center are among the largest and best-known examples of the style.

Honestly, the definition above is come from Wiki.  Thanks Wiki!

 

Jungle Hunt for Art Deco Structures here in the Philippines

Whoa!  It’s almost 3 o’clock in the afternoon since my company and I met each other at the train Station (Anonas). We have many things to do because of our Final Period of this Sem. We need to finish this for our HOA 2 (History of Architecture 2) to complete its requirements and pass the subject. I think this is our last blog for this Sem. And you know what?  I will miss walking around Downtown Manila to photographs its fantastic but not appreciated structures.   Hoping I’ll do it again.

My instructor says that Art Deco structures are commonly found in Recto.  But it sad to say that I didn’t manage to go to Philippine’s largest Art Deco Complex: The Far Eastern University.  In my earlier days of enrolling on college, I remember that I took the entrance exam of this university and passed it.  But I didn’t enroll because of its long distance reasons.  (Oopps!  Too much off to topic na!)

This picture is photographed along Recto.  I didn’t know much of it streets but if you go there, you will easily find it.  Just look around and use your eyes.

Just looking by this structure, you will see the Art Deco-ness on its own style.  Commonly, the sides are made curved and many shaped are on it.  I think Art Deco is a combination of different elements in one at a time.  Please do watch the movie of my favorite Hollywood actor Adam Sandler.  Jack and Jill.  *free advertisement!*

Worm View?

Wow!  Simple but elegant building, you will attracted by its symmetry.  The choice of color is great too.  I think I will apply the principles of Art Deco to my design when the time comes.

Still photographed along Recto, you know, Recto is full of adventure.  Not because to its reputation as the town of pick-pockets but because on its own landscape.  In this picture, you’ll see the LRT rail above.  Cable wires are like you’re in Amazon Forrest.  It is blocking the view and it is hard to photograph in a good perspective.

Simple but it rocks the world.   It has long ribbon window above so the light ventilation could passed through it.  Aside for that, it has ukay-ukay store inside where you can buy affordable clothes that will last until 5 days only.  Short time, but affordable.  That’s my motto.

Whoa… whoa… whoa!  I’ve just seen a fine art walking along Recto. That’s what I’m talking about, the cable wires are in everywhere.  And the time that we are photographing, along the way there is ongoing rally in front of Quiapo Church.  It causes the traffic to where we will next to go.  As I remember to what I heard, the rally is for the kids who are hungry because of numb Government.  That’s only what I heard.

Walking along Malate, we’ve just found this beautiful lady standing as Art Deco.  I am tired mentioning about the cable wires.  It makes me angry talaga!  The combination of elements was a good idea to build a structure.

I think this blog is not enough to show the beauty of Art Deco.  This blog is lack of photos and story to supply your needs about this architecture.  All of the things that written here Is just an opinion/comment coming from a student that is finding a way to become an architect.

 

What did I learned in this blogging activity?

Art is in everywhere, just like in Recto — you need to just look around and use your eyes.

About the Blogger

Writing articles (in tagalog form),  Writing Flash Fiction is my hobby,  planning to be a Musician like Ely Buendia,  planning to be an Architect as well as to be an Author of my own book.  I hope my plan will come true. And proud to be Filipino.  World Peace.

Quezon Hall #1

 

-Morante,   Vic A.

-AR22FB2

An excursion coming from Manila goes to Quezon City… again.  And here I am in University of the Philippines — my dream school since I was on high school — will take a picture to its own very creative but simplistic architecture structure made by our National Artist Juan Nakpil.   *applause*

 

In the beginning.  

I am not available when my classmates planned to go where Quezon Hall sited.  It is because we have a family tour in Hong Kong and a meeting to my sister there. It is truly a conflict schedule so I decided to make my own personal experience (without them) about seeing this building and its comparison to Cranbook Art Museum.

I have seen this structure several times since I was entered in college. Some of that time is just what did you called “gala” in tagalog.  Only a get together with my friends in that point, but now I didn’t expect that we will make a blog about this architecture.  And I don’t know if normal being considers this as a blog.  Hehe!

The Oblation

Based from the information that I found in the internet

Quezon Hall, the seat of administration of both the UP System and UPD, was designed by Juan Felipe Nakpil, who was conferred the first National Artist for Architecture title in 1973. On the other hand, the PHS was designed by Leandro V. Locsin, who received the award in 1990.

Quezon Hall was among the buildings constructed at the Diliman campus in the early 1950s, following the University’s exodus from Padre Faura to Diliman in 1949. An imposing colonial structure at the end of the University Avenue, it was completed in 1950. Its chief architect, Nakpil, is recognized as “a pioneer of modern Philippine architecture,” who “has contributed immensely to the present state and form of Philippine modern architecture.”

Quezon Hall - U.P

Experience about seeing it

Honestly, in the first place I was more aware by the existence of the Oblation than this Structure.  I am much more excited to see the statue when it was my first time to enter around U.P.  I think it’s because I don’t know the name of that building so I didn’t give much attention to it. And for some reason, I heard some stories about the Oblation just like that if you had a picture with it, you’ll never be graduate.  Because of that, Oblation took my attention by this interesting story. But what I say about this thing is maybe that story is effective for U.P students only.  Not for T.I.P studs like us.  Sorry for being assumer.

As far to what my eyes see in this architecture made by National Artist Juan Nakpil.  It has 8 columns and has 24 flutes on it.  It is not only for a decorative purpose but for a structural reasoning too. The columns acts like a foundation for it.  And that is very common function about columns.

Quezon Hall has a function of being an Administration Office of U.P System.   It has a bridge that may see in the façade that connects the two main offices for accessibility reasons.  Simply but detailed art made by our countrymen.  Emphasize by a frame from a distance.  Fantastic.  Simple pero rock!

 

Cranbook Art Museum

Seeing Cranbook Art Museum (from the internet not personal)

When you first look at the picture, you may see the similarities of the two structures. It is easy to compare. Both of them emphasized by a frame look-a-like-thing and a column and pillars.  And also, they have statues on their front.   While hearing the song “I will always love you” by Whitney Houston, I suddenly thought that Nakpil might copied the design of this Structure but changed it a little bit. Same concept but it’s alright, Juan Nakpil made this structure with a Filipino style spirit.  And that is the reason why it became original for us.

Statues of Cranbook

Who is Juan Nakpil?

Juan F. Nakpil was a Filipino architect, teacher and a community leader. In 1973, he was named one of the National Artists for architecture, and tapped as the Dean of Filipino Architects. He was one of eight children of the Philippine Revolution veterans Julio Nakpil and Gregoria de Jesus (who married the former after the death of her first husband Andrés Bonifacio).

He has shared his outstanding talents and services in creating edifices, both private and public, which are conceptually well-designed and conscientiously executed. While mindful of contemporary design, Nakpil has always advocated a distinctive architecture reflective of Philippine traditions and culture.

Kwento ng mga puso

“Anak, uminom ka na ba ng gamot mo para sa tyan?”  Paalala ng ina sa kanyang anak na

kanina pang nakahiga sa sofa.

“Hindi pa po Ma, mamaya na po… saglit lang naman po yun eh. Ka-text ko kasi Ma yung nililigawan

ko at sasagutin niya na ako ngayon!”  Halata sa mukha ng anak ang kasiyahan at agad itong bumalik

sa ginagawa. Napailing lang ang ina — patuloy rin sa paglilinis ng bahay.

 

Biglang kumulog ang tyan ng anak. Habang hawak ang Cellphone; tumakbo siya na parang

‘The Flash’ papunta sa kubeta. Nag-alala ang ina. Dali-dalian siyang pumasok sa kwarto ng paliguan.

Hinubad ang salawal, saka umupo sa trono.

 

Walang problema ang unang buga. Walang sabit. Tumingin muna siya sa hawak na Cellphone at baka

nagreply na ang future GF niya bago pa ilabas ang ikalawang Nuclear Bomb.

 

MAMAHALIN MO BA AKO HABANG BUHAY?”

 

OO, I LOVE YOU!”     Sabay bagsak ng ikalawang bomba.  Napapikit siya.  Hindi niya alam kung

sa kilig ba o sa ginhawang nadadama.  Pero ramdam niya sa sariling katawan ang nag-iipon pang

ikatlong chapter ng ebak. Kailangan ulit mag-handa.

 

Hindi na nakapag-hintay ang iniipon. Lumabas na ito ng tuluyan. Tumayo siya sa harap ng inidoro

at tinignan ang cellphone… at bowl na puno ng ebs. Nag-reply na pala. Hindi niya namalayan.

 

Bago pa man niya mabasa ang text ay biglang bumukas ang pinto. Natabig siya nito. Nakalimutan

niya palang i-lock. Nashoot ang Cellphone niya sa inidorong puno ng Ebak.

“Anak, okay ka lang ba? Sabi ko sayo uminom ka na ng gamot eh…”  Nakadungaw ang ina sa pinto.

 

Lumutang ang cellphone. At sa Inbox nito, may mensaheng  “SIGE, SINASAGOT NA KITA! LOVE ME

WELL HUH?!”

 

Hindi maipaliwanag ang mukha ng anak.  Masayang nakakadiri.

Neoclassical. (Kwento ng mga uhaw)

Wow!  Nakapunta na kami sa Manila Cathedral, San Sebastian, naglakad sa Intramuros, nag-byahe papuntang Binondo Church at nagpunta sa Tallest Mountain — para na kaming si Dora! Iba-ibang kulay narin ng kabayo ang nakita namin dahil sa mga paroot-parito na Kalesa.  Marami na rin akong alam na mga Streets at mga ruta ng Jeep. Dati kasi hanggang Divisoria lang ako at Recto.  Ngayon, umaabot na ako ng Downtown Manila. Lume-level up na kami!

Itutuloy ko lang ang kwento ko about sa National Museum at Department of Tourism na pinuntahan namin.  Dahil medyo mainit na at hindi na kaya ng mga maarteng balat namin ang araw, ay isang mabilisang Snap Shot lang ang aming ginawa.  Syempre, parang hindi kumpleto ang pagpunta kung nasa labas ka lang. Ayun pumasok kami sa loob at nagtingin ng mga portrait ng mga kilalang Artist ng bansa.  Pero bukod doon ay nagpalamig narin kami sa aircon.

National Museum with my Classmates.

Ang pambasang Museo

Dahil nga ang Structure lang talaga ang mahalaga sa Blog na ito, ay pansamantala ko munang puputulin ang kwento.

Ang Neoclassicism pala ay isang Architectural Style na pinasimulan nuong kasagsagan ng Neoclassical Movement na nagsimula noong 18th Century. Parang Greek na greek ang datingan nito.  Sa Façade pa lang ng Pambansang Museo natin ay mapapansin mo na ang mga malalaki at matatabang poste nito sa harapan. Sa unang tingin nga ay aakalain mong Parthenon ito na inanod sa pinas.

Pasintable po sa mga kuya

Ayos rin naman ang loob ng museum. Mataas ang ceiling.  Corinthian order yata ang mga nasa columns nito.  Yun kasi ang nadidinig ko sa usapan ng mga kasama ko at syempre… nag research din ako about dito.  Meron pa ngang nagsasabi na pwede rin daw itong maging Composite dahil mixed order na raw ito. Pero mas naniniwala parin ako sa Corinthian.

At ayun nga pumasok kami sa loob ng National Museum.  Entrada pa lang ng museo ay pinagalitan na agad kami dahil bawal daw ang camera sa loob (Camera namay Flash).  So pinagpapatay namin ang mga Flash ng aming Camera. Pagkatapos i-turn off, pumasok na kami, pero sinitsitan nanaman kami nung nagbabantay sa counter.  Sabi niya bawal daw ang bags sa loob.  So parang nasa grocery store kami nung iniwan namin ang aming mga dalang bags.

  

Nagkahiwa-hiwalay kami sa loob ng museo. Isa lang ang nasa-isip ko nung mga panahong iyon — may killer sa loob!   Pero hallucination ko lang yon. Ini-imagine ko kasi yung mga napapanuod ko sa mga pelikula. Hehe! Iba kasi ang ambiance sa loob ng museo. Para bang kuta ito ng mga dwende?   Ayoko ngang naglalakad mag-isa kasi baka nga may kapre pa akong masalubong.  Creepy.

Matapos makuhaan ng litrato ang mga bagay sa loob ng museo na hindi naman dapat kasama sa Blog na ito ay lumabas na kami. As usual mainit parin.  Next destination naman namin ang Department of Tourism.  Mukhang maglalakad na naman kami ng pagkalayo-layo. Malapit daw kasi ito sa luneta sabi ng Guard sa National Museum.  Ayos lang sana yun kung may kasama akong ka-date. Perfect spot kasi ‘to para machansingan si GF.  Hehe!

Kakaiba talaga ang init sa Manila, kulang na lang ang mga buhangin para na itong disyerto. Minsan nga napagkakamalan ko nang mga Camel ang mga kabayo.  Nagha-hallucinate na talaga ako dahil sa init… at dahil sa uhaw.  Mabuti na lang at may mga water station sa daan. Yun tipong tindahan na nasa kariton?  Nasa sulok-sulok lang sila ng manila, para kapag uhaw na uhaw ka na sa init ng buhay. May maiinom ka.

Post Office

Post Office (parin!)

Parang kambal na building ang National Museum at Department of Tourism. Oo nga pala, nakalimutan kong sabihin na nagpunta rin kami sa Post Office.  Parang malulugi na ito dahil sa internet. Hehe!  Mas mabilis kasi ang sending kaysa sa pagpapadala (parang tinagalog ko lang?).   Kung titignan mabuti, halos magkakapareho ang style ng tatlong gusali ng Manila. Neoclassical talaga.  Hehe!

————————————————————————————————————————————————-

Parang masarap pang maabutan ang mga ganitong gusali sa panahon ngayon.  Mabuti na lang at nakuhaan ko sila ng litrato dahil sa pagdating ng panahon ay makalimutan na natin ang mga building na ito. Modern na kasi, darating ang araw na matatabunan na ito ng mga mas matataas na gusali.  Sayang ang history.  Sayang ang Sentimental Value.

Kung titignan nga ngayon,  parang wala nang pinoy ang masyadong tumatangkilik sa mga ito. Kahit ako ay aminadong hindi ako familiar sa kanila. Kung hindi pa nga magpapagawa ang propesor namin ng assignment ay tiyak ngayon ay hindi ko parin sila nakikita.  Nabanggit ko kanina na parang bahay ng multo ang Museo natin, yun ay dahil sa wala itong masyadong tao nung pumunta kami.  Sobrang tahimik. Feeling ko nag-uusap na lang yung mga portrait para malibang sila habang nakasabit.

Hindi talaga pinapahalagahan ang Art dito sa pinas.  Masyado kasi tayong naka-focus sa pagpapayaman… na hindi natin alam, na sa Art talaga tayo pwedeng makilala.  Para lang tayong nagpapa-derma ng mukha kay Vicky Bello. Maganda nga ang mukha, maitim naman ang kili-kili.

-Morante, Vic A.

BAROQUE WORKS

(Sorry po at nag-tagalog nanaman ako. Nasa kalagitnaan na po kasi ako ng pagsusulat at ng medyo mahirapan ako sa pagsusulat ng ingles. Patawad po sir.)

Sa tuwing naririnig ko ang salitang “Baroque” ang unang bagay na pumapasok sa isip ko ay yung kalaban ng favorite kong Anime na One Piece – ang Baroque Works.  Hindi ko alam kung bakit, pero siguro sa pagkakapareho ng kanilang pangalan. Malamang sa salitang din ito kinuha ng author ng nabanggit na Anime ang konsepto nito. Pero dahil nga walang koneksyon ang palabas na sinasabi ko sa blog na ginagawa ko, ngayon ay sisimulan ko na ang aking maikling kwento.  Sobrang ikli lang talaga!

January 12, Huwebes nung nagkita-kita kami sa tinutuluyan ng aking Classmate para sa muling Excursion.  Medyo huli na ako dumating dahil Traffic.  Pero biro ko lang ang reason na yon kasi medyo nahuli talaga ako sa pag-gising. Hehe. Napasarap ang tulog. Tao lang.  Sa awa naman ng may kapal ay naka-abot parin ako sa takdang oras…  Late nga lang ng 15 minutes.

Siguro mga 12 kaming magkakasama. Uhm… malamang sumakay ulit kami ng LRT para sa mabilis, siksikan at puro chicks na byahe (Yum-yum!).  Bumaba sa pinaka huling istasyon.  Naglakad ng kaonti papunta sa sakayan patungo sa Intramuros. May napansin lang ako habang kami ay naglalakad patungo sa sakayan.  May mga turista sa Recto… medyo nagulat lang ako. Alam kaya nilang maraming Snatcher dun?  Para nga pong medyo nahihiya ako kasi sobrang panghe talaga ng lugar na `iyon.  Parang ginawa nang kubeta ng taum bayan ang lugar nila.  Nakakahiya sa mga bisita. Mabaho na mapanghi pa.

Pero dahil nga hindi dapat iyon kasama sa usapan.  Tumuloy na kami sa jeep na patungo sa Intramuros.

Aba!  Entrance pa lang ng Intramuros prehistoric na!  Pumasok na kami sa loob para hanapin ang San Agustin Church.  Madaming  steps, medyo malayo. Hindi ko na binilang kasi talagang malulupit ang mga “Bahay na Bato” sa lugar na ‘yon. Nalilibang ako. Akala ko nga makakasalubong ko si Rizal. Paano ba naman kasi, nagkalat sa kalye ang mga “Guardia Civil”.  Super Astig talaga!  Para akong pumasok sa Time Machine!

Matapos ang pagmumuni-muni sa paligid ay ginawa na ang trabahong dapat gawin – ang kumuha ng litrato!   Sa kasamaang palad ay sarado ang simbahan. Pang pribado lang yata ito at tuwing may misa lang nagbubukas. May mga bagets din kaming nakasabay sa pag excursion. Siguro Fieldtrip nila. Ang galing!  Yung Fieldtrip nila, assignment lang namin!

(The structure was built using hewn adobe stones quarried from Meycauayan, Binangonan and San Mateo, Rizal.)

(I don’t remember kung Lion ba siya or what. Basta i think it was guarding the Church.)

(Jump Shot ng mga Vain.  Sila daw ang bagong Click barkada)

Matapos magpicture-picture ng panibagong Profile Picture, este… mga litrato na ilalagay sa blog, ay dumiretso na kami sa susunod na destinasyon.  Syempre lakad ulit. May dadaang kalesa na may dalang hindi  maipaliwanag na amoy. Humihinga na lang kami ng sabay-sabay pag may dadaan para share-share kami sa experience.  Sign of true friendship.  Hehe!

Pumunta muna kami sa National Museum at Department of Tourism. Pero puputulin ko muna ang mga kwentong ito para sa susunod pa na Blog. (Abangan!)

Lakad ulit. Hanggang sa nakaabot kami ng Luneta. Dun na kami sumakay ng jeep papuntang Sta. Cruz, Manila.  Mabuti na lang talaga at may kasama kaming mga Senior Citizen (si Kuya Aris Guese at Ate Carmela Real) Hehe!  Mababait sila. Sana lang ay hindi nila mabasa ito para hindi sila magalit sa akin dahil tinawag ko silang Seniors dito.

Sta. Cruz na!  Hanapin ang church.  Pero iba ang nakita ko pagbaba namin ng jeep. Isang lalaking umiihi sa sulok ng paso lang naman. Anak ng kalabaw! Mabaho na nga ang kabayo sinasabayan pa ng panghe gawa ng ihi ng tao.  Hobby talaga natin itong mga pinoy… ang umihi sa kung saan-saan.  Kaya hindi nako magtataka kung bakit ayaw na ng mga turista sa atin.

(Brief shot of Facade ng Sta. Cruz Manila. Brief lang kasi hindi kumpleto.)

    

(Prior to the arrival of the Spanish conquistadors to the Philippine Islands, the district of Santa Cruz was partly a marshland, patches of greeneries, orchards and partly rice fields. A Spanish expedition in 1581 claimed the territory and awarded to the Society of Jesus or more commonly called the Jesuits.)

Kuha ulit ng litrato.  Napansin ko lang sa Sta. Cruz church ay bawal itong kuhaan ng litrato. I mean, bawal kung mahuhuli ka, pwede naman kung hindi.  Si Manong Guard parang CCTV kung magbantay. Grabe ang seguridad ng simbahan iyon. Whew!  Mabuti na lang at napakamot ng ulo si Manong Guard saglit at sinamantala ko ito. At ayon! Nakakuha rin ng litrato!  Hehe!  Sorry na lang boss.

Marami na rin kaming mga naipong litrato. Siguro mga 50% dun ay pang facebook lang talaga. Yung natitira naman ay para sa blog na. Hehe!   Its Binondo na!  Yey!

Sumakay naman ulit kami ng jeep. Kahit na alam naming Walkable ang Binondo ay mas ginusto namin ang gumastos.  As usual, sabit na naman ako.  Siguro ganito na nga lang talaga ang buhay ko – ang maging sabit. Naks, hehe!

(Medyo observative lang talaga ako sa kapaligiran ko kung kaya’t pati sila ay nakuhaan. Sino kaya ang mga burarang magulang ng mga ito?)

China Town yata ang dinaanan namin.  May mga unfamiliar language kasi akong naririnig kapag may nasasalubong akong mga intsik. Ang daming intsik. Puro noodles ang mga nasa menu. Parang walang lasa. Hehe.  Saglit lang ang byahe. Hindi naman medyo traffic.  Sa malayo palang ay tanaw mo na ang Binondo Church.  Itsurang matagal na matagal na talaga ang simbahang ito.  Parang sinabuyan ng asido kaya naging ganun ang kulay niya – fade.

(This church was founded by Dominican priests in 1596 to serve their Chinese converts to Christianity)

(May mga paintings siya sa Ceiling. Astig yan sa personal! Baroque na baroque!)

Picture-picture ulit. Dito sa Binondo medyo maluwag ang seguridad. Hind tulad nung sa Sta Cruz na aakalain mong may ginto sa altar at ayaw magpakuha ng litrato. Kami mga halos 3 meters na lang ang layo sa altar ng Binondo Church hindi kami pinagbabawalan.  Hehe.

Habang naglalakad kami pauwe pabalik ng Sta. Cruz, napapaisip ako kung sino nga ba ang mas the best sa tatlong simbahang pinuntahan namin.  Medyo simple lang kasi ang Façade ng San Agustin kaya medyo hindi ako dito natuwa (although maganda siya). Tapos hindi pa namin nakita ang Interiors niya. Sarado kasi. Sayang mukhang maganda pa naman sa litrato.

Gusto ko naman ang Façade ng Sta Cruz Church.  Baroque na baroque kasi ang dating niya para sa akin. Full of emotions kumbaga sa kanta.  Maganda rin naman ang Interiors niya.  Palakpakan!

Kung sa palumaan naman. Panalo para sa akin ang Binondo Church.  Medyo solidify look ang façade. Although solid naman talaga. Siguro mas nakadagdag lang dito ang kulay niya. Hehe!  Gusto ko rin ang Interiors ng simbahang ito.  May mga Drawings siya sa ceiling which is I think it is hard to do.

Ngayon ay alam ko na ang tungkol sa mga simbahang ito.  Dati talaga ay 100% wala akong alam about sa kanila.  Kahit nga ang mga lugar na napuntahan namin (streets, or other places) ay wala pa akong ideya. Maganda pala talaga pag sa personal mo nakikita ang isang bagay.  Salamat sa aming propesor na si Sir. Arlanza para sa experience na ito.  Congrats po sa inyo.

-Morante, Vic A. 

San Sebaste.

December 16, 2011   Morning

I arrived early (7:20 AM) in our proposed meeting spot. The said meeting spot is in the front of TIP QC and we will see each other at 7:30 AM. I think I am overdosed in excitement.  I wake-up early so I time to prepare my camera and extra shirt (because we have a plan to go U.P and gather in its Lantern Parade).  I am the type of guy who doesn’t like taking breakfast. I don’t know why. But yeah! This is just excitement!

Just not like the last two blogs I’ve done. I wrote this in English so our beloved (hehe!) professor could easily understand what I’m saying. But I think this will become harder to understand than my writings in the last two blogs. I hope Mr. Arlanza can make it through in this devastating English he is reading now. Hehe! You can do it sir!

Uhmm… Gothic based from my idea is something about emo. But that was my first impression about it. Another one is the movie called ‘Corpse Bride’ of Tim Burton. Hmm, I think Tim Burton has a theme of Gothic or something ‘dark ‘of his movies… especially the one that I gave. Vampire things (not zombie), Nightmare before Christmas and Batman Returns are also the idea that playing on my mind when it comes by the word Gothic.  Sounds like I am a big fan of Tim Burton.

Back to the first part:  9:30 AM (something) Friday

My classmates (AR22FB2) were already have their photos and went in the chosen church earlier in that day. They went there Monday that’s why I decided to go with another section because I don’t know where exactly the place is.   We ride in the train (LRT) and drop in the Legarda Station and walked for a few minutes to find the place. After of hundred steps we made, we found the San Sebastian Church.  Whew!

I don’t know why but I don’t like the color of this church. Unlike Manila Cathedral, this church is painted in color Blue Green. I think I am expecting to find this church more rocky color like Manila Cathedral. I asked my friends about this and they said that they painted the Church as Blue Green because of the reason for presenting the San Sebastian College. But for me it was like something a castle in Enchanted Kingdom. I hope they preserved it in its original color to feel more the history of the church. Nevermind, it is just my opinion. Hehe.

      

     

(Pointed Arch is one of the characteristics of Gothic Architecture.)

After the picture taking of the façade. We must wait until the on-going mass ended. I think 75% of people having the mass is a nursing examiner that wishing themselves to pass the exam. By the way, my older sister is Licensed Nurse and she takes the exam twice. I hope this people could pass the exam in just one take. But that’s impossible. Hehe!

The mass had ended, and now is our turn to grab our cameras with flashes and finish this task. When I entered inside, it was like there is a ‘WOW!’ reaction on my face. The columns are kinda high and it was like a flower in the top that makes the ceiling becomes a Rib Vault. It is the same atmosphere when I was on Manila Cathedral. And its interior is a rocky like color. That’s what I’m talking about. I think the history of this church will be seen inside.  And that’s good.

   

 

(Brief history of San Sebastian Church [hope you can read it)

I would like to thank my professor for having us the opportunity to experience this on live. Now, I know where I could find those churches that we’ve seen.  Great adventures lead to great memories. Naks!

Done taking pictures and it is already noon. And we’re very hungry! I remember that I didn’t take my breakfast. We are short on budget and we must find a very affordable karinderya, that’s why we go back in TIP to have our lunch. Its sisig time! Food becomes tasty when you are hungry.

(Last goodbye to the church. See you at my 10th wedding. Hehe!)

-Morante, Vic A.

Rakenrol!  \m/

Lakbay Aral (mini)

-Morante, Vic A.

Introduksyon

Pinagawa kami ng aming propesor ng isang Blog na tumutukoy sa aming leksyong Roman Architecture.  Dahil bilang mag-aaral ng arkitektura, mas mainam para sa amin ang makita ng personal ang mga natatanging halimbawa ng aming kasalukuyang leksyon upang maintindihan itong mabuti. Kaya naman napag-usapan naming magkakamag-aral na magsama-sama na lang para maging masaya ang aming pananaliksik at pagkuha ng mga halimbawang litrato.

Simula

Ikatlo ng Disyembre.

Maaga pa kaming nagkita-kita ng mga makakasama ko sa istasyon ng tren sa recto. Hindi ko alam kung paano pumunta sa lugar kung saan makikita ang natatanging halimbawa ng Roman Architecture kaya naisipan kong gawin itong dahilan para makisabay na lang sa kanila. Sa gitna ng aming byahe, nadaanan namin ang Munisipyo ng lungsod ng Quezon na kilala bilang hugis kabaong ang disenyo. Pero hindi naman iyon kasama sa pananaliksik namin kaya isinambahala nalang namin ito at pinagtuunan na lang ng pansin ang nalalapit na destinasyon.

(Facade of Manila Cathedral)

Nang makarating na kami sa lugar dali-dalian akong bumaba sa jeep kung saan kami sumakay para sa madaliang pagkuha ng litrato. Maganda ang tanawin sa malayo. Ang pakiramdam ko nuon ay nasa ibang bansa ako dahil sa kakaibang ambiance. Parang nasa Italya ako. Dagdag pa dito ang papasikat na araw na tumatama sa gusali. Ang ganda talaga ng Manila Cathedral.

(Ang ganda talaga ng Manila Cathedral!  (pasintable na lang po sa

nasa harap)

Ayon sa kasaysayan ng simbahang ito, ang Manila Cathedral pala ay kilala sa tawag bilang Manila Metropolitan Cathedral-Basilica. Nang ginawa ang simbahan bilang Cathedral nuong 1574, binago at inayos ito at ginawa gamit ang mga materyales na kahoy at kawayan nang taong 1581 sa pamumuno ni Bishop Domingo de Salazar, kilala bilang kauna-unahang Obispo dito sa Maynila. Ngunit nasunog ito nang taong 1583 na naging dahilan ng pagkasira ng bagong Cathedral.

Gawa naman sa bato ang inaayos na Cathedral nuong taong 1592 ngunit nasira ulit ito dahil sa malakas na lindol nangyari nuong 1600.

Dahil sa lindol at gyera. Ang Cathedral ay palaging nasisira hanggang umabot ito sa ika-walong pagpapaayos nuong taong 1958. Ang kasalukuyang Cathedral ay dinisenyo ni Ferdinand H. Ocampo isang arkitekto. Naks!

Pagkatapos naming kuhaan ng litrato ang Façade ng Cathedral at namnamin ang ganda nito ay lumapit pa kami ng husto para makita pa ang ibang isasaliksik naming halimbawa. Nakita naming meron din Rose Window o tinatawag ding Wheel Window ang Katedral. Sabi ng aming propesor,  madalas daw inilalagay ang Rose Window sa itaas ng pinto na nakaharap sa Kanluran.

Ang Katedral ay may tatlong pinto. Yung dalawang pinto sa gilid ay maliit kumpara nung pinto sa gitna. Ang gitnang pinto ang madalas na pasukan. Sa tingin ko may halos apat na metro ang taas niyon.  Tapos meron din itong mga cuttings sa itaas ng pinto. Parang Arc.  Ito ay may tatlong layers.

Nang icheck namin kung saan talaga naka-Orient ang Katedral ay nakaharap ito sa Hilagang Kanluran. Pero hindi na namin ito pinroblema dahil nakaharap parin naman siya sa Kanluran. Hehe! Pumasok na kami sa luob para sa iba pang kukuhaan.

Ang una ay akala ko hindi pwede pumasok sa loob nito dahil madaming turista ang dumadalaw. Pakiramdam ko kasi para lang siya sa turista at bawal pumasok ang mga taga local. Pero wag kang mag-alala dahil akala ko lang pala iyon.

Pagpasok namin sa loob ay tumambad sa akin ang mas kagila-gilalas na ambiance. Iba ang pakiramdam kapag nasa loob ka na nito. Iba rin ang pakiramdam kapag nasa labas ka naman nito. Patawad pero hindi ko mapigilang sabihin ang salitang magtatanggal sa pormalidad ng artikulo na ito – astig!  Yun lang ang nasabi ng isip ko nung mga panahong iyon. Agad-agad naming nilabas ang aming kamera ngunit pinigilan kami ng bisor sa lugar. Bawal daw kasing kumuha ng litrato sa oras ng misa. Kaya umupo muna kami para tapusin ang kasalukuyang misa. Siguro mga kinse minuto lang kami nagtagal sa pakikinig. Pagkatapos nuon ay pinagpatuloy nanamin ang pagkuha ng litrato…  ng patago.

Sobrang taba ng mga poste ng simbahan. Sobrang taas din ng simbahan. Sabi ng kasama kong si Aris Guese, Composite Order na raw ang ginamit sa mga poste nito. Dahil pinagsama na itong Doric at Corinthian. Matalino talaga si Aris. Bilib talaga ako.

.

( Kuha ng poste habang nagmimisa)

Nagikot-ikot pa kami sa loob ng simbahan kasabay ng kasalukuyang misa. Sinasabayan din namin ito ng pagkuha ng litrato. Binasa din namin ang kasaysayan na isinulat ko na sa bandang unang bahagi ng artikulong ito. Matapos ang lahat ng pagkuha ng litrato na parang isang potograper. Lumabas din kami ng simbahan para kuhaan naman ang Dome nito.

Madami paring turista nung lumabas kami. May kararating lang ding mga sasakyan na mukhang mayayaman ang nakasakay. Mukhang may fieldtrip din ang ibang eskwelahan. Sa labas ng simbahan paruot-parito ang mga kalesa at mga nagtitinda ng mga scapular at rosaryo. Inaalok kami pero dahil limitado lang ang aming dalang pera, tinanggihan muna namin sila.

Pagkatapos mag muni-muni sa labas. Pinuntahan na namin ang lugar kung saan mas magandang makikita ang kampanilya ng simbahan.  Kuha duon kuha rito ang paulit-ulit naming ginagawa. Hinuli namin ang pagkuha sa kampanilya dahil masyado pa itong malabo sa aming mga kamera. Papasikat pa lang kasi ang araw nuon.  Ngayon medyo maganda na dahil pasado alas dose na ng hapon niyon.  Medyo kita na ang tore sa unang bahagi nito.

Kinuhaan din namin ang Dome nito pero kinakailangan pa naming pumunta sa bandang likuran dahil nasa bandang likuran lang talaga ito maganda makita. Tulad ng nakagawian, kuha rito kuha duon parin ang aming palaging ginagawa. Pagod na kami nung mga panahong iyon kaya pinili muna naming magpahinga para handa narin sa susunod na pupuhan.

(ganda diba?)

Sunod naming pinuntahan ang Cathedral of  Immaculate Concepcion, matatagpuan ito sa cubao. Kinunan namin ang Façade ng Cathedral at pumasok agad sa loob nito. Mabilisan lang ang pagkuha namin dahil may kasalukuyang ikakasal sa lugar. Kuha rito kuha ruon parin. Ang Cathedral palang ito ang may istilong Cross Vault at Barrel Vault.  Mayroon din siyang Rose Window o Wheel window pero hindi namin sigurado kung saan ito nakaharap. Tulad ng sa Manila Cathedral, kinunan ko rin ang mga poste nito. Pasikreto akong napa ‘astig!’ ng makita ko yung nakaguhit sa itaas. Pagkatapos nuon e lumabas na kami at umuwi.  Naging ang aming pananaliksik at pagkuha ng mga litrato.

(asteeg!)

Hindi biro ang arkitektura

Simula

Nasa Elementarya ako ng mapansin kong nahihilig ako sa Sining. Hindi sa Asignatura namin kundi sa Sining mismo. Ang una kong Sining na nakita na talagang napabilib ako ay ‘yung Komix ng kaibigan ko. Klasmeyt ko siya nung ikatlong grado. Ang galing niya gumawa! Ang nakakatuwa pa sa gawa niya, isa ako sa karakter na ginuhit niya. Malaki pa katawan!

Dahil sa pagbabasa ng kanyang mga gawa at pagbibigay ng makukulit na ideya para sa mga susunod niyang gawa. Hindi ko namalayang gumuguhit na rin pala ako.

Nasa Ikalawang baitang nako ng pag-aaral nang maging libangan ko na ang gumuhit gamit ang kompyuter. Guhit lang ng guhit. Gawa lang ng gawa. Kahit anung maisipan kong iguhit, iguguhit ko. Hanggang sa hindi ko ulit napansing gumagaling na pala ako. Sabi ng nanay ko, subukan ko daw mag arkitektura. Sige po. Ang sabi ko. Walang problema. Susubukan ko lang naman e.

At dahil mas nasanay na ako gumuhit gamit ang kompyuter, naging mahirap para sakin ang gumuhit ng mano-mano. Sabi ng guro ko nun sakin, lahat daw ng ginuguhit kong bagay nagmu-mukhang insekto. Kahit tao pa ito. Pero hindi ko pwedeng biguin si nanay. Kailangan ko talagang maging arkitekto.

“Sleepless Hero”

Yan ang kasabihan ng mga arkitekto sa eskwelahan ko ngayon. Walang tulugan parang si kuya germs.

Hindi biro ang arkitektura. Nakasalalay sa atin kung paano magiging maganda at kaakit-akit ang panlabas at panloob na anyo ng isang bagay. Para kang tumatawid sa kalye. Kailangan mong tumingin kaliwa’t kanan kung tugma ba ang pinili mong kulay para sa pinto, kung bagay ba ang mga materyales na kinuha mo at kung may pumapasok bang liwanag at hangin sa loob ng disenyo mo. Kailangan balanse, kundi masasagasaan ka!

Hindi biro ang arkitektura. Dapat lahat ng espasyo nagagamit at napakikinabangan. Kailangan maging masaya ang kliyente mo o kung sino pa man ang gagamit nito. Pambura at pang-guhit ang armas ng mga walang tulog na bayani natin at lamesa naman ang pansalag. Kailangan mo yung pang huli kung hindi natuwa yung kliyente mo sayo.

Hindi biro ang arkitektura. Kailangan mong tignan kung saan sumisikat ang araw at kung saan ito lumulubog para malaman kung saan magandang iharap ang dinisenyo mong gusali o tirahan. Mas unang ginawa ng diyos ang kalikasan kaya dapat tao ang sumusunod dito. Kung malamig ang panahon, dapat para sa pang malamig na panahon ang disenyo mo. Kung mabato ang isang lugar. Dapat para sa pang mabatong lugar ang disenyo mo. Mas magiging maganda ang kalalabasan kung ikaw mismo ang susunod sa kalikasan.

Hindi biro ang arkitektura. Dapat lahat ng gagawin mo ay may dahilan. Sining ang Arkitektura. Maraming pwedeng maging depinisyon. At dahil nga disenyo o sariling gawa mo ‘yon, ikaw lang ang nakaka-alam kung paano mo dapat siya ipagtanggol.

Hindi biro ang arkitektura. Tulad ng pagiging writer. Kung masakit ang ulo mo, tigil ang trabaho dahil ulo mo mismo ang ginagamit mo. Kung marami kang iniisip, magiging magulo ang tabaho dahil isip mismo ang ginagamit mo sa araw-araw ng buhay arkitekto.

Totoo nga ang kasabihan “Sleepless heroes”
Mahirap matulog ng masarap lalo na kung hindi ka sigurado sa mga ginawa mo.

Pero sa kabila ng lahat ng paghihirap. Astigin din naman ang arkitektura. Kung magigiba man ang dinisenyo mong gusali o tirahan. Hindi dapat ikaw ang sisihin sa nangyari. Nagdisenyo ka lang hindi ikaw ang nagtayo. Sisihin ang mga enhinyero! At kung sakaling maka-graduate ka. Pwede mo nang lagyan ang pangalan mo sa unahan ng “AR”. Lalo na kung lisensyado ka. Kahit siguro ‘yung mga pinangarap mong babae sa eskwelahan niyo nuon ay pagkakaguluhan ka na ngayon kung magkataon.

Sabi rin ng ilan na kahit sino daw ay pwedeng maging Arkitekto. Matalim na imahinasyon lang ang kailangan at masipag na dalawang kamay ay pwede na daw. Talento? Maraming nakikilalang tao kahit walang talento. Pero dahil nga walang taong walang talento. Mas mabuti na yung meron ka kahit papaano.

Ngayong nag-aaral ako. Sa tuwing may nakaka-harap akong lisensyadong arkitekto, tingin ko sa kanila ay isang higanteng tao. Kahit pa magkasing laki lang kami nanliliit talaga ako. Iba kasi ang pakiramdam pag iniisip mong naghihirap ka ngayon tapos nalampasan nila ‘to.

Lalo na kung titignan ko yung listahan ng mga susunod pa naming asignatura. Ang layo pa ng lalakbayin namin para makasabay sa byahe nila. Sobrang layo pa.

Nung bata ako, ang pangarap ko lang sa buhay ay isang malaking kwarto na puno ng paborito kong laruan. Pero dahil nga nagbibinata na ako at tumatanda na ang mga magulang ko. Gusto ko silang disenyuhan ng pangarap nilang bahay habang nabubuhay sila. Kabayaran ko yun sa pag-likha nila sakin dito sa mundo. Magaling silang arkitekto. Kahit hindi sila nag-aral nito.

Sa ngayon ang pangarap ko muna ay makatapos ng pag-aaral. Saka na yung nasa itaas kung natupad ko na yung una kong pangarap. Mahirap mangarap ng wala kang plano. Kumbaga sa tinatayong bahay. Kung walang plano o hindi ka sumunod sa plano mo. Maraming uulitin, maraming mali at posibleng maraming maging kapalpakan. Saglit lang ang buhay. Hindi natin alam kung hanggang saan ang plano sa atin ng Diyos. Kaya dapat polido. Sunod sa plano.

Nung una gusto ko talagang maging Chef. Kaso sobrang mahal mag-aral ng Culinary Arts kaya sinuko ko na lang ang pangarap kong yun. Tutal bata pako nun. Sumunod maging I.T, pero sabi sakin ng nobyo ng ate ko, natututunan naman raw ang kompyuter kahit nasa bahay ka. Sunod kong sinubukang pangarapin ay ang pagiging Enhinyero. Ang problema nga lang matatakutin ako sa matematika. Kaya tinulugan ko na lang. Hanggang isang umaga, paggising ko, namalayan ko na lang ang sarili kong nag-iisip ng Manifesto para sa History of Architecture namin. Sana lang talaga mabasa ito ng propesor namin.

-Morante, Vic A.    

Asteeg!

Rakenrol!

Hello world!

Welcome to WordPress.com. After you read this, you should delete and write your own post, with a new title above. Or hit Add New on the left (of the admin dashboard) to start a fresh post.

Here are some suggestions for your first post.

1. You can find new ideas for what to blog about by reading the Daily Post.
2. Add PressThis to your browser. It creates a new blog post for you about any interesting  page you read on the web.
3. Make some changes to this page, and then hit preview on the right. You can always preview any post or edit it before you share it to the world.